Υποδοχή νηπίων για την 1η μέρα

Η πιο δύσκολη μέρα για μία νηπιαγωγό είναι η 1η μέρα. Παιδιά που τα «παίρνουμε» από αγκαλιές μαμάδων, μπαμπάδων και γιαγιάδων!

Όταν υπηρετούσα λοιπόν στο 3ο νηπιαγωγείο Διαβατών με τη Βασιλική Λιχριδά και το Γιάνη Θεοδώρου πήρα ένα μάθημα, για το πως μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά να νιώσουν οικεία και να αγαπήσουν την πρώτη τους μέρα στο σχολείο.

Ομολογώ ότι μου είχε κάνει εντύπωση ότι από την προηγούμενη μέρα ο Γιάννης είχε κρύψει μία κούκλα κουκλοθεάτρου σε ένα ψηλό ράφι, μέσα σε ένα καλαθάκι όμορφo και δίπλα έβαλε μερικά μουσικά όργανα. Όποτε περνούσε κάτι διόρθωνε, κάτι προσέθετε και μου τράβηξε την προσοχή. (δεν τον ήξερα ακόμη. Ήμουν μόνο λίγες μέρες αποσπασμένη σε ένα νέο σχολείο με νέους συναδέλφους)

Για να μην σας τα πολυλογώ την επόμενη μέρα ήρθαν τα καινούρια μας παιδάκια και τα υποδέχτηκα πρώτη εγώ…. κλάματα, μύξες, ματάκια θλιμμένα…. προσπάθησα να τα παρηγορήσω, να τα ωθήσω να παίξουν με άλλα παιδάκια, αλλά ήταν ανένδοτα. Ώσπου από την πόρτα ξεπρόβαλε το κεφάλι του Γιάννη και άρχισε να διηγείται μια ιστορία με τον «Καφετούλη».

Με φωνή ήρεμη έλεγε στα παιδιά ότι από την ημέρα που ήρθε στο σχολείο βρήκε τον «Καφετούλη» να κοιμάται στο καλαθάκι του. Ήταν πολύ αγχωμένος τις προηγούμενες μέρες που θα ερχόταν καινούρια παιδιά στο σχολείο και δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει .Για αυτό το λόγο ήθελε συνέχεια να κοιμάται. Όμως έπρεπε να τον ξυπνήσουν για να γνωρίσει τα παιδιά και να ηρεμήσει. Με τον Καφετούλη ακόμη στο καλάθι ο Γιάννης άρχισε να μιλάει στην κούκλα. Του έλεγε ότι έπρεπε να ξυπνήσει γιατί ήρθαν τα παιδιά να το γνωρίσουν, ότι δεν έπρεπε να κοιμάται άλλο, το σκουντούσε, το γαργαλούσε, το χάιδευε όμως ο Καφετούλης δεν αντιδρούσε. (Ήδη είχε τραβήξει το ενδιαφέρον των παιδιών, κρέμονταν από τα χείλη του και περίμεναν να δει τι θα συμβεί!)

Το επόμενο βήμα ήταν να ξυπνήσουν την κούκλα με φασαρία. Πήρε λοιπόν το ταμπουρίνο – κι αφού προσποιήθηκε ότι θα το χτυπήσει πολύ δυνατά και την τελευταία στιγμή σταματούσε κι έλεγε στα παιδιά ότι έπρεπε να το ξυπνήσουν με όμορφο τρόπο και τα ματάκια τους γυάλιζαν ανυπόμονα- άρχισε να χτυπάει το ταμπουρίνο. Στην αρχή ήρεμα και βαθμιαία ανέβαζε την ένταση. Όμως η κούκλα ακόμη δεν ξυπνούσε. Συνέχισε λοιπόν να αλλάζει μουσικά όργανα μέχρι που έφτασε στα πιατίνια. (Δε νομίζω να υπήρχε παιδί που δε γελούσε και δεν ανυπομονούσε να δει τι θα γίνει). Η κούκλα δεν ξύπνησε ούτε και τότε.

Τότε πρότεινε στα παιδιά να φωνάξουν δυνατά το όνομά του και κατόπιν πολύ σιγανά…. και ξέρετε ο Καφετούλης ξύπνησε στο χέρι του Γιάννη.

Όμως και τότε το παιχνίδι δε σταμάτησε, γιατί ενώ ο Γιάννης μιλούσε στα παιδιά η κούκλα έπεφτε και ξανακοιμόταν. Τα παιδιά φώναζαν «ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ». Ένα απίστευτο πανηγύρι… και με αυτά φτάσαμε να συστηθούν τα παιδιά στην κούκλα και να αρχίσουμε να παίζουμε με τα ονόματα τους…..

Έτσι η ώρα του πρωινού ήταν μια υπέροχη εμπειρία και το σχολείο άρχισε χαμογελαστά….

Θα σας πρότεινα να το δοκιμάσετε, γιατί από τότε που το εφαρμόζω κάθε χρονιά μου αρχίζει γλυκά…… και τα παιδάκια μου είναι χαρούμενα….

(είμαι μια ευλογημένη νηπιαγωγός γιατί μαθήτευσα δίπλα στους καλύτερους!)